وبلاگ

:

           مطالعات وفعالیت­های تطبیقی در ایران سابقه­ی زیادی ندارد. اما اخیراً محققان ادبی در زمینه­های گوناگون از جمله در حیطه­ی ­ادبیات به این­گونه پژوهش­ها اقبال نموده­اند. سعی این پایان­نامه نیز برآن است تا با تطبیق شبه­جمله یا صوت در عربی و فارسی، گامی دیگر در این عرصه بردارد. به همین منظور در ابتدا به مطالعه­ی ادبیات تطبیقی، تعاریف، انواع مکاتب، کارکرد و فواید آن پرداختیم تا از رهگذر آن بیش­تر با این سبک نوظهور آشنا شویم. سپس دستور و زبان فارسی، سابقه­ی نگارش کتب دستوری، انواع کلمه و انواع نقش­های موجود در دستور سنتی و جدید را بیان کردیم و به این نتیجه رسیدیم که؛ در دستور سنتی و جدید نقش­هایی وجود دارد که از لحاظ عمل­کرد و معنا یکسان هستند اما با نام مختلف از آن­ها یاد می­شود. پس از مطالعه­ی دستور و زبان عربی و پیشینه­ی آن­، انواع اسم­ها و نقش­هایی را که معادل­ معنایی شبه­جمله­ی فارسی است ، بیان شد. نقش­هایی مانند:اسم­فعل، مفعول­مطلق با عامل محذوف، منادی، اغراء و تحذیر، حروف تنبیه، ردع ،

 جواب، مشبهة بالفعل و تحضیض ، با نمونه­هایی عمدتاً از قرآن و نهج­البلاغه ذکر گردید. در زبان عربی به جارومجرور و ظرف و مضاف الیهی که  گاهی وابسته به فعل و یا شبه فعل هستند و گاهی در جمله دارای نقش نحوی مستقل می­باشند عنوان «شبه جمله» اطلاق می­شود در حالی که این شبه­­جمله از لحاظ معنایی با مقوله­ی شبه­­جمله­ی فارسی که بیان­گر عواطف واحساسات گوینده­ است و دارای ساختارهای معنایی متعددی است کاملاً متفاوت می­باشد. در نتیجه از لحاظ کارکرد معنایی و جایگاه دستوری نمی­توان برای شبه­جمله در دو زبان ، وجوه اشتراکی قائل شد و برای ترجمه­ی شبه­جمله فارسی به عربی باید از کلمات و ساختارهای دیگری بجز شبه­جمله­ی فارسی کمک گرفت.