وبلاگ

ای بر نانوفناوری

نانو فناوری محدوده­ای از فناوری است كه در این محدوده انسان می­تواند انواع مواد، وسایل و ابزارها و بطور كلی، سیستم­ها و سازه­های گوناگون را در مقیاس یك میلیاردم متر طراحی كرده و به مرحله ساخت برساند. بطور دقیق مشخص نیست که بشر اولین بار در چه زمانی استفاده از مواد در ابعاد نانو را آغاز کرده است. اولین جرقه فناوری نانو (البته در آن زمان هنوز به این نام شناخته نشده بود) در سال

 1959 زده شد. در این سال ریچارد فاینمن طی یك سخنرانی با عنوان « فضای زیادی در سطوح پایین وجود دارد » ایده فناوری نانو را مطرح ساخت. وی این نظریه را ارائه داد كه در آینده­ای نزدیك می‌توانیم مولكول‌ها و اتم‌ها را به صورت مسقیم دستكاری كنیم. سخنرانی او شامل این مطلب بود كه می‌توان تمام دایره‌المعارف بریتانیا را بر روی یك سنجاق نگارش كرد [1[.

واژه فناوری نانو اولین بار توسط نوریوتانیگوچی[2] استاد دانشگاه علوم توكیو در سال 1974 بر زبان‌ها جاری شد. او این واژه را برای توصیف ساخت مواد (وسایل) دقیقی كه محدودیت ابعادی آنها در حد نانومتر می‌باشد، به كار برد. در سال 1986 این واژه توسط كی اریك دركسلر [3] در کتابی تحت عنوان  « موتور آفرینش: آغاز دوران فناوری ‌نانو » بازآفرینی و تعریف مجدد شد. وی این واژه را به شكل عمیق­‌تری در رساله دكترای خود مورد بررسی قرار داده و بعدها آن را در کتابی تحت عنوان                  «‌ نانو‌سیستم‌ها، ماشین‌های مولكولی، چگونگی ساخت و محاسبات آنها » توسعه داد [2[.

فناوری نانو و نانوعلوم در اوایل دهه ۱۹۸۰ با تولد علم خوشه‌ها و اختراع میکروسکوپ تونلی روبشی آغاز به کار کرد. این توسعه سبب کشف فولرین در سال ۱۹۸۶ و نانولوله‌های کربنی در چند سال بعد شد. تحول دیگر این فناوری مربوط به ساخت نانو بلور‌های نیمه‌هادی بود که منجر به افزایش شدید تعداد نانوذرات اکسید فلزی و نقاط کوانتومی گردید. میکروسکوپ نیروی اتمی ۵ سال بعد از میکروسکوپ تونلی روبشی اختراع شد تا با کمک آن بتوان آرایش اتم‌ها را بررسی کرد.